pdf: ΜΠΕΤΟΝ ΛΑΜΕ #2
— EDITORIAL:
Έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες από το προηγούμενο τεύχος του Μπετόν Λαμέ. Η πυκνή καθημερινότητα, ωστόσο, και τα γεγονότα που μεσολάβησαν, το κάνουν να φαντάζει πολύ μακρινό. Η έκδοση εκείνη μας είχε βρει στον δρόμο μαζί με τις εξεγερμένες κοινότητες Ρομά ενάντια σε μία ακόμα κρατική δολοφονία. Βρεθήκαμε στο Ιπποκράτειο και στους δρόμους της πόλης να φωνάζουμε μαζί: “δεν ήταν η βενζίνη, δεν ηταν τα λεφτά, οι μπάτσοι πυροβόλησαν γιατί ήτανε Ρόμα”. Με τις κοινότητες των Ρομά μπορεί να μην είχαμε κοινές εμπειρίες και καθημερινότητα, αλλά με τη δολοφονία του Φραγκούλη είδαμε, για άλλη μία φορά, ότι σε αυτό τον κόσμο η ζωή δεν έχει αξία αν είσαι περιθωριοποιημένος. Και τότε και τωρα, η επιτάχυνση της επισφάλειας συνθλίβει τις ζωές μας. Είμαστε συνεχώς σε μία κίνηση γύρω από τον εαυτό μας: τρέχουμε στη δουλειά, τρέχουμε για να επιβιώσουμε, τρέχουμε για να καταφέρουμε να δούμε τις φίλες μας. Και όλο δεν έχουμε χρόνο: για να αγωνιστούμε, για να ξεκουραστούμε, για να απολαύσουμε τις στιγμές που απλώνονται γύρω μας.
Όλη αυτή η επιτάχυνση πάγωσε σε μία στιγμή όταν τα δύο τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη. Εκεί το αίσθημα της θλίψης, της απελπισίας και της οργής, που νιώθαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, παρατηρήσαμε να απλώνεται σε πολύ περισσότερο κόσμο. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, σε πολλές πόλεις της χώρας, για τρεις εβδομάδες κατέβαιναν στον δρόμο διαδηλώνοντας, θρηνώντας και εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για το ότι σε μία στιγμή χαθήκανε 57 ζωές. Σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία, γιατί οι ζωές αυτών που περισσεύουν, οι ζωές που δεν αξίζουν να βιωθούν δεν χωράνε ούτε στα νούμερα. Το δυστύχημα στα Τέμπη φανέρωσε σε κάθε προλετάριο ότι η ζωή του δεν έχει αξία μπροστά στην εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο κοινωνικοποιήθηκε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, με τις κινητοποιήσεις να έχουν ως βασικό σύνθημα το: “δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί”.
Για τρεις εβδομάδες, είδαμε τα ΜΜΕ, τα αφεντικά και κάθε λογής διαχειριστή της εκμετάλλευσής μας να προσπαθούν να εξηγήσουν τα αδικαιολόγητα, να επιχειρούν να ρίξουν τις ευθύνες σε ένα άτομο, στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση και να καναλιζάρουν την οργή προς τις εκλογές. Οτιδήποτε άλλο πέρα από το προφανές: δεκαπέντε χρόνια λιτότητας, νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης και έντασης της εκμετάλλευσής μας έχουν ως αποτέλεσμα νεκρούς, απελπισία και υποτίμηση. Νεκρούς παντού: στα νοσοκομεία, στις ράγες, στα σύνορα και στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Αυτή η κοινωνική δυναμική μπορεί να υποχώρησε καθώς η απελπισία και η οργή δε μετασχηματίστηκε σε κάτι άλλο, δεν εδαφικοποιήθηκε στα κοινωνικά πεδία και δεν απλώθηκε στην καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να σβήσει. Όμως, το ρήγμα που ανοίχτηκε δεν κλείνει ούτε με μία, δύο ή τρεις κάλπες, καθώς πολύ απλά κανείς, πλέον, δεν πιστεύει ότι με την αλλαγή μιας κυβέρνησης, με λίγο λιγότερη καταστολή ή με μια μικρή αύξηση μισθού, θα βελτιωθεί πραγματικά η ζωή του.
Έχει επικρατήσει τόσο βαθιά ο γενικευμένος κατακερματισμός, που γεγονότα σαν το δυστύχημα στα Τέμπη βλέπουμε να μη μπορούν να μεταφραστούν σε μία σταθερή ορμή συλλογικής αντίστασης. Υπάρχει μία συλλογική αδυναμία να αντισταθούμε στην πολυμέτωπη επίθεση που βιώνουμε, και όσες απαντήσεις δίνουμε μοιάζουν μερικές και πρόσκαιρες. Όσον αφορά τις υποσχέσεις των εκάστοτε διαχειριστών, είμαστε αρκετά πεπεισμένες, εδώ και χρόνια, ότι δεν υπάρχει κοινοβουλευτική διέξοδος από την λιτότητα. Η επίθεση του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας θα συνεχίζει να καταστρέφει οτιδήποτε δε βοηθάει την κερδοφορία του. Το επόμενο διάστημα η κρίση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων θα βαθαίνει και η υπαγωγή κάθε πτυχής της ζωής μας και της φύσης στο κεφάλαιο θα συνεχίζεται με ταχείς ρυθμούς. Πλέον, φαντάζει πιο κοντινή μία δυστοπική καταστροφή στο μέλλον απ’ ότι να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Όμως, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε να ζούμε έτσι.
Τώρα που οι εκλογικές αυταπάτες του λιγότερου κακού έχουν πεθάνει για τα καλά μαζί με την ελπίδα της αλλαγής του ‘15, ήρθε η στιγμή να ξαναδούμε τη σημασία της συλλογικής αντίστασης στο δρόμο. Αλλά και όχι μόνο εκεί, καθώς βλέπουμε τα κοινωνικά ξεσπάσματα, όπως το δυστύχημα στα Τέμπη, να χάνονται όσο γρήγορα εμφανίζονται. Η καθημερινότητά μας δεν αλλάζει αν κατέβουμε μια φορα στο δρόμο, αλλά η εναντίωση στα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου αποτελεί ένα καθημερινό επίδικο. Η επίθεση του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη σε κάθε πτυχή της ζωής μας και οι αντιστάσεις μας δε μπορούν να είναι πρόσκαιρες και μερικές, αλλά θα πρέπει να διαπερνούν, όσο γίνεται περισσότερο, το φάσμα της καθημερινότητάς μας. Έχει σημασία να βρούμε τους τρόπους, τους χρόνους και την όρεξη να χτίσουμε σταθερές κοινότητες αγώνα και μοιράσματος ώστε να μην νιώθουμε τόσο μόνες στην εκμετάλλευση που δεχόμαστε. Να απλώσουμε αυτά τα δίκτυα σχέσεων στον χώρο και να τα διευρύνουμε κοινωνικά, ώστε να αμφισβητήσουμε τον κοινωνικό κατακερματισμό που αντιμετωπίζουμε. Να ψηλαφίσουμε τις δυνατότητες αγώνα στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και στα πεδία κοινωνικής αναπαραγωγής, μπας και καταφέρουμε να επιστρέψουμε πίσω τη βία που δεχόμαστε. Τελικώς, όσο δεν αντιστρέψουμε το κλίμα ήττας που βιώνουμε, προτάσσοντας την δυνατότητα συλλογικής ζωής, τόσο θα συνεχίζει η παντοκρατορία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ή πιο απλά, αν δεν πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και δεν αγωνιστούμε συλλογικά, τη βάψαμε.
♥
Το μπετόν λαμέ #2 ως ένα έντυπο συλλογικής δημιουργίας της Κοινότητας της Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ, θέλει να συνεχίσει να μιλά για ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα και τις ζωές μας, την κρισιακή καπιταλιστική συνθήκη· τις αντιστάσεις και τις ρωγμές εναντίον τους. Στο παρόν τεύχος υπάρχουν εκτενέστερα κείμενα γύρω από τη δολοφονία του Ρομά Κ. Φραγκούλη, αλλά και τον διάχυτο αντιτσιγγανισμό, κείμενα ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες των ημερών, κείμενα για τη στέγαση, την καθημερινότητα και την πόλη, προσωπικά και βιωματικά κείμενα ενώ συνεχίζονται οι μόνιμες στήλες “στοιχεία πολιτικής γεωμετρίας”, “ημερολόγιο κοινοτικού χωροχρόνου”, όπως επίσης δημοσιεύονται για πρώτη φορά οι στήλες “ο θείος Κώστας θυμάται” και “πρώτη φορά…”.
Μπετόν, για την πολιτικοποίηση των ζωών μας Λαμέ, για τη δημιουργία στην πολιτική Μπετόν, για τις απογοητεύσεις και τον αναστοχασμό Λαμέ, για τον ενθουσιασμό και το μοίρασμα Μπετόν, για την οργάνωση Λαμέ, για το παιχνίδι Μπετόν, για την αποφασιστικότητα Λαμέ, για την ευθραστότητα Μπετόν, για την ποιότητα των εργασιών στην Υφανέτ Λαμέ, για την ποιότητα των εργασιών στην Υφανέτ ...γκουχ γκουχ. Έχουμε και λέμε: Φάμπρικα Υφανέτ / Λούπα / Ομάδα Βιβλιοθήκης / Φωτογραφική Ομάδα σκόροι|σκόρες / Cine Yfanet / Ομάδα Πανιών και Ακροβατικών / Συντεχνία Πλην / Γεννήτρια / Ομάδα Studio / Stop War on Migrants / BMX Park / Σύντροφοι / Συντρόφισσες (ή κάπως πιο σύντομα) Κοινότητα: συλλογική προσπάθεια Κατάληψης: απαλλοτρίωσης Φάμπρικα: του κλεμμένου χρόνου και χώρου Υφανέτ: ενάντια σε μια καθημερινότητα που μας πνίγει
