Ξεκινάμε να μιλάμε για όσα βιώνουμε καθημερινά, για την πίεση που νιώθουμε, για το πόσο δύσκολο είναι να βρούμε δουλειά με ανεκτούς όρους, για το πόσο δύσκολο είναι να την κρατήσουμε, για το πόσο θα θέλαμε να την αφήσουμε, για τον χρόνο που δεν έχουμε, για τα λεφτά που ζητάμε, μας ζητάνε, για όλα αυτά που θα κάνουμε για να ελευθερώσουμε και να μοιραστούμε περισσότερο χώρο και χρόνο. Δοκιμάζουμε να το κάνουμε μαζί, εκεί που το χρειάζεται το καθένα μας, για την καθημερινότητά μας σε αυτήν την πόλη, για την επισφάλεια που βιώνουμε, την απόλυση, τα πρόστιμα, τα νοίκια, τους λογαριασμούς, την πρόσβαση στην περίθαλψη και ψάχνουμε συνέχεια κι άλλες κι άλλους που θέλουν να το κάνουν αυτό μαζί μας. Αναζητάμε συνεχώς τρόπους για να μην επιλέξουμε μπροστά στα αδιέξοδα να βαδίσουμε τον ατομικό μας δρόμο, ή ακόμα κι όταν το κάνουμε, να ψάχνουμε συνέχεια άλλες, πιο συλλογικές διαδρομές. Και πριν μας τραβήξει η μοναξιά ή η σιωπή, ξεκινάμε να μιλάμε.
Είμαστε εργαζόμενες και άνεργοι που δε βλέπουμε την εργασία ως πρόοδο ή δικαίωμα, αλλά ως κάτι που μας επιβάλλεται, φοιτητές που δεν ονειρευόμαστε να γίνουμε προϊστάμενοι, διευθυντές, αφεντικά ή μέλη της επιστημονικής ελίτ και μετανάστριες που έχουν πάρει θέση ενάντια στην εκμετάλλευση. Δε θέλουμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε κανέναν ειδικό και δεν πιστεύουμε στις έτοιμες λύσεις. Συναντιόμαστε και επιλέγουμε να λειτουργούμε ισότιμα, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις και να συζητάμε, να αναλύουμε και να εμβαθύνουμε στο γιατί και πώς της καθημερινότητας για να βρίσκουμε τρόπους ώστε να γίνεται βιώσιμη.
Η συνέλευσή μας δημιουργήθηκε το φθινόπωρο του 2014. Κάποιες από εμάς είχαμε ήδη βρεθεί μέσα σε διάφορους αγώνες και συνελεύσεις της Θεσσαλονίκης, ενώ με άλλους συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην προσπάθεια μας να μιλήσουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να ανακτήσουμε συλλογικά χώρο και χρόνο για να ζήσουμε.
Ενδεικτικά:
Επειδή εδώ και πολλά χρόνια η Πανεπιστημιακή Φοιτητική Λέσχη του ΑΠΘ καλύπτει μία από τις βασικότερες ανάγκες της καθημερινότητας μας, μαζί με τα αυτόνομα σχήματα του πανεπιστημίου, μπλοκάραμε τον έλεγχο εξασφαλίζοντας την ελεύθερη σίτιση για όλες και δείχνοντας στην πράξη ότι ο έλεγχος στη Λέσχη μπορεί να καταργηθεί. Παράλληλα, διεκδικήσαμε και πετύχαμε μαζί με μία εργαζόμενη την επαναπρόσληψη της και σταθήκαμε δίπλά στους εργαζόμενους σε πολλούς αγώνες τους ενάντια σε απολύσεις. #λέσχη
Στα πλαίσια της διεκδίκησης της χωρίς αντίτιμο μετακίνησής μας στην πόλη, κάναμε μια σειρά από συλλογικές παρεμβάσεις στον ΟΑΣΘ, πετυχαίνοντας τη διαγραφή αρκετών προστίμων. #μμμ
Στο πέρασμα ατόμων της ομάδας από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο σπουδών συζητήσαμε αρκετά πάνω σε πιθανές πρακτικές αυτομείωσης στα επί πληρωμή μεταπτυχιακά, αντίστασης στην επιβολή διδάκτρων στα δωρεάν, για την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία στα διδακτορικά, καθώς και το πόσο δύσκολο είναι να διεκδικείς κάτι από κοινού με άλλους, σε ένα περιβάλλον με τόση εντατικοποίηση και διαφορετικές συνθήκες ανά άτομο. #πανεπιστήμιο
Όταν μέλη της ομάδας αντιμετώπισαν αυξήσεις ενοικίων, πειραματιστήκαμε με τρόπους αντίστασης, διοργανώνοντας μια σειρά από πορείες στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, θεματικές παρεμβάσεις στην πόλη, καθώς και εκδηλώσεις, συζητήσεις και προβολές για την ανάδειξη του ζητήματος. Ψάχνουμε τις μορφές δράσης εκείνες, που να χτίζουν σε αυτήν την πόλη έναν συσχετισμό δυνάμεων ευνοϊκό για τις ενοικιάστριες, αναζητούμε τρόπους συλλογικούς και οριζόντιους να απαντήσουμε στις αυξήσεις των λογαριασμών και του κόστους ζωής, γενικότερα. #στέγαση
Με αφορμή την πανδημία, ξεκινήσαμε να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας με το σύστημα παροχής υπηρεσιών περίθαλψης. Για να σπάμε τη μοναξιά συλλογικά, αποφασίσαμε να μιλάμε για όσα βιώνουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωπες με ένα ζήτημα υγείας. Γι’ αυτό μιλάμε και για την ποιότητα υπηρεσιών υγείας που θέλουμε. Που δε μπορεί να υπάρξει χωρίς να συναντηθούμε με τους υγειονομικούς σε διεκδικήσεις για καλύτερες συνθήκες εργασίας. #υγεία
Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζητάμε και να παίρνουμε μόνοι και μόνες μας αυτά που χρειαζόμαστε και γι’ αυτό προσπαθούμε να χτίσουμε μία κοινότητα, στην οποία ψάχνουμε κοινές λύσεις στα «ατομικά» μας προβλήματα, σκεφτόμαστε τρόπους να μειώσουμε τις αποστάσεις ανάμεσα σε ειδικούς και μη, και συζητάμε για τους συλλογικούς αγώνες που θέλουμε να τρέξουμε για τη συνολική μας ανατίμηση.