Η αύξηση των ενοικίων δε σημαίνει μόνο πως αναγκαζόμαστε να δίνουμε περισσότερα χρήματα από πριν. Γεμίζει το ψάξιμο σπιτιού με απελπισία, κάνει τα σπίτια μας τόσο μικρά που ασφυκτιούμε, αυξάνει τον χρόνο που καθημερινά ξοδεύουμε για να φτάσουμε στο κέντρο, μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε απρόθυμα το να φύγουμε στο εξωτερικό, μας κάνει να τρέμουμε την επιστροφή στο οικογενειακό σπίτι που φαίνεται να πλησιάζει επικίνδυνα.
Όσο εντείνεται η επίθεση στον μισθό και την ποιότητα ζωής μας, τόσο εντείνεται για μας η ανάγκη για όξυνση των απαντήσεών μας, η ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά με τη διπλανή μας. Για να αντισταθούμε στις αυξήσεις ενοικίων, στις εξώσεις, στους φουσκωμένους λογαριασμούς, στις περιφράξεις των δημοσίων χώρων και στην περιορισμένη και με αποκλεισμούς χρήση τους.
Για να επιλέγουμε εμείς το πού θα μένουμε, το πού θα αράζουμε και πώς θα συναντιόμαστε, με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.
