Όταν η απάντηση σε κάθε κοινωνικό ζήτημα είναι περισσότερη αστυνόμευση, με όλα τα “μεμονωμένα περιστατικά” αστυνομικής βίας που αυτή παράγει και τον καθημερινό έλεγχο που γίνεται συνήθεια…
Όταν χρόνια τώρα παρακολουθούμε τη συνεχή προσπάθεια οι δημόσιοι χώροι να περιφραχτούν ή να μετατραπούν σε χώρους διέλευσης από και προς την εργασία και την κατανάλωση, με ελάχιστα παγκάκια / χωρίς πλάτη / με θέα τις βιτρίνες, υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς ότι τα αράγματά μας κρίνονται άσκοπα…
Όταν κάγκελα και λουκέτα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε πάρκα και παιδικές χαρές, ειδικά εν μέσω πανδημίας που οι δημόσιοι ανοιχτοί χώροι είναι πιο σημαντικοί από ποτέ, σε μια πόλη που στο κέντρο της η αναλογία τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο είναι 6 φορές μικρότερη από το κατώτερο διεθνώς παραδεκτό όριο…
…εμείς βρίσκουμε στο πανεπιστημιακό κάμπους τους χώρους να υπάρχουμε μέσα από:
προβολές και θεατρικές παραστάσεις χωρίς αντίτιμο, βόλτα με τον σκύλο, ανοιχτές συζητήσεις σε αμφιθέατρα, ξενύχτια και έρωτες, τζόκινγκ, αυτοοργανωμένες συναυλίες στα γρασίδια, πατίνια στην πλατεία χημείου, ηλιοβασιλέματα και συλλογικές κουζίνες στις ταράτσες, οριζόντιες συνελεύσεις και αδιαμεσολάβητους αγώνες, κοινές διεκδικήσεις φοιτητών και εργαζομένων, ποδηλατάδες με τα ανίψια, διάβασμα στο αναγνωστήριο και άλλες πολλές αυθόρμητες ή προγραμματισμένες συναντήσεις με φίλες και φίλους
Σ’ αυτό, λοιπόν, το κάμπους που είναι ο πιο μεγάλος κεντρικός δημόσιος χώρος της Θεσσαλονίκης, με αρκετό πράσινο και πολλούς χώρους αράγματος, που έχουμε πρόσβαση όλοι [φοιτητές και μη], που φιλοξενεί 1000+1 δραστηριότητες και τη δυνατότητα να το μετατρέπουμε σε κέντρο αγώνα, το Υπουργείο θέλει να φέρει μπάτσους. Είναι μια ακόμα κίνηση, μαζί με το προηγούμενο κλείδωμα των σχολών και των περιμετρικών εισόδων του κάμπους, για να αποκλείσει όσους δεν είμαστε φοιτητές και να ελέγξει / εμποδίσει οποιαδήποτε δραστηριότητα αμφισβητεί την κανονικότητα, αντιπαρατίθεται στην εντατικοποίηση ή αντιστέκεται στην επιβολή της περαιτέρω υποτίμησής μας [π.χ. δίδακτρα, απλήρωτη εργασία], στοχεύοντας εντέλει σε ένα αποστειρωμένο μη-προσβάσιμο πανεπιστήμιο.
Κάθε περίφραξη του πανεπιστημιακού κάμπους είναι επίθεση στην ποιότητα ζωής όσων μένουμε σε αυτή την πόλη! Είναι επίθεση στις όμορφες στιγμές που ζούμε εντός του, στη συλλογική μας μνήμη, στην ψυχαγωγία που δεν διαμεσολαβείται από μαγαζιά. Στη δυνατότητά μας να διεκδικούμε την ανατίμησή μας [εντός κι εκτός του πανεπιστημίου].
Δεν θα νιώσουμε περισσότερη ασφάλεια με την αστυνομία στο πανεπιστήμιο, ίσα ίσα τα πρόσφατα παραδείγματα μας απέδειξαν για μια ακόμη φορά ακριβώς το αντίθετο. Ασφάλεια νιώθουμε ΤΩΡΑ που το πανεπιστήμιο είναι διαρκώς ζωντανό και αποτελεί χώρο συναντήσεων για να κοινωνικοποιούμαστε και να δημιουργούμε, να αρθρώνουμε τις ανάγκες μας και να συλλογικοποιούμε τις διεκδικήσεις μας.
