ανασαίνουμε στις κοινότητες αγώνα

μοιράστηκε στην αντεθνικιστική πορεία γειτόνιας
που κάλεσε η Φάμπρικα Υφανέτ την Τρίτη 06.03

στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, όπως και στα Σκόπια, στα Τίρανα, στη Σόφια, στην Άγκυρα

εμείς
συνεχίζουμε
να έχουμε
τα ίδια
ερωτήματα

• γιατί ο εκάστοτε βασικός μισθός μας δεν φτάνει ούτε για τα βασικά;
• γιατί τόσοι από μας αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μαύροι και ανασφάλιστες;
• γιατί οι αναγκαίες μετακινήσεις μέσα στις πόλεις μας, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μας απορροφούν ένα ουσιώδες μέρος από το μηνιάτικο;
• γιατί, αν είσαι γυναίκα, δεν νιώθεις ασφάλεια να γυρίσεις μόνη σου την νύχτα;
• γιατί, αν φιληθείς δημόσια, κινδυνεύεις με προπηλακισμό και ξύλο, όταν δεν είσαι παραδοσιακό ζευγάρι «άντρας-γυναίκα»;
• γιατί, σε μια κοινωνική πραγματικότητα που οι αντοχές μας διαρκώς δοκιμάζονται, η ψυχική υγεία  συνεχίζει να θεωρείται ταμπού και η περιθωριοποίηση λύση;
• γιατί να ξοδεύουμε μήνες από τις ζωές μας στο στρατό από όποια μεριά των συνόρων κι αν είμαστε;
• γιατί σε όποια χώρα κι αν είμαστε το φυσικό περιβάλλον λεηλατείται για χάρη του κέρδους;

Πώς γίνεται να θέλουν να πιστέψουμε ότι έχουμε λιγότερα κοινά με τους εξίσου άνεργους ή πολύ πιο κακοπληρωμένους εργαζομένους στην Δημοκρατία της Μακεδονίας από ότι με τον κάθε Έλληνα αφεντικό, που χρόνια τώρα δε κολλάει ένσημα και δεν πληρώνει ούτε καν τα νόμιμα, αλλά έχει λεφτά να βάλει για το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία; Και ότι θα κάτσουμε να εκπαιδευόμαστε 9 μήνες στο στρατό στο να μισούμε αυτούς τους άλλους άνεργους ή εργαζόμενους, να πειθαρχούμε αποτελεσματικότερα και να νιώθουμε περισσότερο άντρες για να υπηρετήσουμε κάποτε τα συμφέροντά αυτών των αφεντικών;

Πού θα ήταν το πρόβλημα αν δεν υπήρχαν οι γραμμούλες στο χάρτη και ζούσαμε, μαγειρεύαμε, ερωτευόμασταν, δημιουργούσαμε όλοι και όλες μαζί, αυτοπροσδιοριζόμενοι Έλληνες, Βούλγαροι, Μακεδόνες, Τούρκοι, απάτριδες, μπάσταρδοι και μπάσταρδες;

Είμαστε άραγε πιο ευτυχείς τώρα, που μετά από δυόμισι εθνοκαθάρσεις και αμέτρητη βία ζούμε σε μια εθνικά «καθαρή» ελληνοχριστιανική συντηρητική πόλη, αντί για ένα πολύχρωμο, πολυπολιτισμικό μωσαϊκό γεύσεων, γλωσσών, τέχνης, ερώτων, συναντήσεων, όπως ήταν για αιώνες η Θεσσαλονίκη, πριν το 1912; Οι δυνατότητες προσωπικής και συλλογικής πνευματικής και υλικής ανάπτυξης πολλαπλασιάστηκαν ή φτώχυναν, όταν η πόλη απαλλάχθηκε από τους Σλάβους της, τους Τούρκους της και τους Εβραίους της;

Και το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τι το τόσο αξιολάτρευτο έχει; Εμάς μας φαίνεται το ίδιο επιθετικό στην παραλία της Θεσσαλονίκης και στην πλατεία των Σκοπίων. Όντως μιλούσε αρχαία ελληνικά, σλάβικα τότε δεν υπήρχαν… ε, και; Λες και αυτό αναιρεί το ότι ήταν ένας ακόμη επεκτατικός πολεμοχαρής κατακτητής, που υποδούλωνε πληθυσμούς στο διάβα του. Και τι σημαίνει για μια πόλη και τους κατοίκους της το να είναι αυτό το βασικό της σύμβολο; Τι δηλώνει για τις αξίες της πόλης; Στις δικές μας πόλεις, αντί για τα αγάλματα, θα χαιρόμαστε για τις καθημερινές μικρές στιγμές μοιράσματος.

Γιατί να αναγκαζόμαστε να διεκδικούμε το αυτονόητο: να μιλά ο καθένας σε όποια γλώσσα θέλει και να φορά η καθεμιά ό,τι επιθυμεί χωρίς να γίνεται δέκτης/τρια ρατσιστικών τσιτάτων και υποτιμητικών βλεμμάτων στους δρόμους και στα λεωφορεία; Πόσο ευδιάκριτες είναι εν τέλει οι μικρές ή μεγάλες μας καταπιέσεις και οι μικρές ή μεγάλες μας αντιστάσεις στη διαρκή κίνηση και αλληλεπίδρασή μας σε μια πόλη;

Για εμάς σημαντικό είναι να κουβεντιάζουμε για να γνωρίσουμε καλύτερα την πραγματικότητα που βρίσκεται γύρω και μέσα μας, για τις καταπιέσεις που βιώνουμε καθημερινά, για τις μάχες που δίνουμε μέρα ή νύχτα, σε χαρά ή σε θλίψη, ορμητικά ή συγκρατημένα, γελώντας ή κλαίγοντας, νιώθοντας και δημιουργώντας. Να στήσουμε κοινότητες αγώνα, ώστε να μπορέσουμε να προσφέρουμε η μία στην άλλη την υποστήριξη που χρειαζόμαστε.

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΗ ΚΑΙ ΕΧΘΡΙΚΗ
γιατί μας τοποθετεί απέναντι σ’ αυτούς κ αυτές με τους οποίους
μας συνδέουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ένα όνομα

ΑΝΑΣΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ
για το ξεπέρασμα των μικρών και μεγάλων καθημερινών καταπιέσεων