Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας*
Περπατά στους δρόμους μιας πόλης μεγάλης, πιο μεγάλης από όσο μπορούν να περπατήσουν τα πόδια της και μένει όπου μπορεί – εκεί που τα νοίκια είναι χαμηλά – και δουλεύει μακριά ή στο κέντρο – εκεί που βρίσκονται οι δουλειές – και βγαίνει να δει τους φίλους της (όταν παίζουν λεφτά) – εκεί που είναι τα μπαρ και όταν νυχτώνει ξαναπερπατά και σκέφτεται.
ταξιδιάρα ψυχή
Δεν ορίσαμε ποτέ εμείς πού ή πώς θα μένουμε στις πόλεις κι όμως κάθε μέρα περπατάμε, τρέχουμε, παίρνουμε λεωφορεία απ’ το πρωί ως το βράδυ για να προλάβουμε. Τα μέρη που μένουμε, δουλεύουμε, καταναλώνουμε είναι σαφώς διαχωρισμένα γιατί αυτό εξυπηρετεί οικονομικά την μαζική συνύπαρξη μας στην πόλη. Κι ενώ καθόλου και ποτέ δεν το επιλέξαμε, παίρνουμε κάθε πρωί ή βράδυ το λεωφορείο για να πάμε στη δουλειά, όπου και να είναι, και προσθέτουμε σ’ αυτό το 4ωρο, 6ωρο, 8ωρο κι όλο τον χρόνο μεταφοράς μας από και προς τη δουλειά. Τον οποίο μάλιστα πρέπει επιπλέον να πληρώσουμε. Ακόμα κι αν δεν είναι για τη δουλειά, όμως, το σίγουρο είναι ότι δεν μπαίνουμε στα λεωφορεία για βόλτα ή για ευχαρίστηση αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μετακινηθείς σ’ αυτή την πόλη όπως είναι οργανωμένη. Όχι δεν γίνεται με τα πόδια – εκτός αν δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο μέσα στη μέρα πέρα από το να μετακινείσαι.
Δεν έχουμε, συνεπώς, κανένα λόγο να αναλάβουμε εμείς το κόστος μεταφοράς μας και να πληρώνουμε για το χρόνο που χάνουμε. Το κόστος θα έπρεπε να αναλάβουν απο κοινού όλοι όσοι τους συμφέρει να μετακινούμαστε γρήγορα από το ένα μέρος στο άλλο: το αφεντικό στη δουλειά, οι επιχειρήσεις, ο δήμος, το κράτος.
όσα και αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω
Στη διαμάχη μεταξύ κράτους και ΟΑΣΘ δεν χρειάζεται να πάρουμε θέση γιατί δεν υπάρχει κανένας σύμμαχος. Στην πραγματικότητα, καθώς η διαμάχη συνεχίζεται, η λύση η οποία θα βρεθεί και θα συμφέρει και τις δύο πλευρές είναι να πληρώσουμε εμείς τις διαφορές τους, το κράτος για να μειώσει τη χρηματοδότηση και ο ΟΑΣΘ για να συνεχίσει να εξασφαλίζει τα κέρδη του. Και γι αυτό, αναμένεται στο άμεσο μέλλον να προσπαθήσουν να μας επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο με το κόστος των μεταφορών, δηλαδή θα προσπαθήσουν να μειώσουν τα δρομολόγια και να αυξήσουν τα εισιτήρια (και θα προσπαθήσουν τόσο περισσότερο όσο λιγότερο αντιστεκόμαστε).
Στους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ από την άλλη, δεν μπορούμε και δεν θα μπορούμε να δείξουμε αλληλεγγύη, όσο αρνούνται να καταλάβουν γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να πληρώσουμε εισιτήριο, όσο λειτουργώντας συντεχνιακά νοιάζονται μονάχα για τα δικά τους συμφέροντα και δεν κάνουν καμία αναφορά στα δικά μας.
είναι μονόδρομος ο δρόμος που ’χεις πάρει
Τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε ολοένα και πιο συχνά αντιμέτωπες με αυξήσεις τιμών και μείωση παροχών. Από την εποχή που ο βασικός μισθός ήταν 700 ευρώ και το εισιτήριο 50 λεπτά για 4 μετεπιβιβάσεις, σήμερα μετακινούμαστε με 1 ευρώ για μονή διαδρομή και αναζητάμε δουλειά που βασικά θα μας δίνει με το ζόρι 480 ευρώ.
Εκτός από το εισιτήριο έχουμε να αντιμετωπίσουμε παράλληλα και την τρομοκρατία των ελεγκτών φερόμενων και ως “ομάδων υποστήριξης επιβατών”, τις φοβικές ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, τη μείωση των δρομολογίων και των ωραρίων, τα χαλασμένα, γεμάτα κόσμο λεωφορεία.
Κάποιες φορές πετυχαίνουμε, όμως, και μικρές νίκες. Μετά από μια σειρά αγώνων και παρεμβάσεων στα γραφεία του ΟΑΣΘ, οι άνεργοι μπορούν πλέον να διαγράφουν τα πρόστιμά τους. Η νίκη αυτή είναι σημαντική γιατί μας δίνει ώθηση να συνεχίζουμε τους αγώνες μας και να διαγράφουμε τα πρόστιμα όλων όσων το έχουμε ανάγκη είτε είμαστε φοιτήτριες, μαθητές, χαμηλόμισθες, άνεργες ή εργαζόμενες.
καιρός να δούμε την δικιά μας ζωή
Εμείς που ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε όλη μέρα από τα λεωφορεία για να πάμε στη δουλειά, για να ψάξουμε δουλειά, για να πάμε στη σχολή, στο σχολείο, στις υποχρεώσεις, εμείς που αν δεν φοβόμαστε και ανεβαίνουμε έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη ρατσιστική και σεξιστική συμπεριφορά των ελεγκτών που μας κυνηγάνε έξω απ’ τα παράθυρα, εμείς που συνήθως ψάχνουμε να βρούμε χρόνο για να κατεβούμε και να πάμε βόλτα,
εμείς ανασαίνουμε στις στιγμές που δε χτυπάμε εισιτήριο ή αν φοβηθούμε και χτυπήσουμε, σε εκείνες που χαρίζουμε κατεβαίνοντας το εισιτήριο μας σε κάποιον που ανεβαίνει, ανασαίνουμε κάθε φορά που κάποια μπλοκάρει ένα ακυρωτικό και στις φορές που κάποιες υψώνουν τον αντίλογο ως αλληλεγγύη σε κάποιον που δε χτύπησε εισιτήριο ή πετούν τον ελεγκτή έξω απ’ το λεωφορείο, στις φορές που βλέπουμε έναν ελεγκτή και φωνάζουμε για να προλάβουν να κατεβούν όσοι θέλουν, κι ακόμα όταν μαζευόμαστε και σβήνουμε όλες μαζί το πρόστιμο που κάποια από εμάς δεν κατάφερε να αποφύγει.
*οι τίτλοι-στίχοι χρησιμοποιούνται επειδή μας ταίριαξαν / ουδεμία σχέση έχουμε με την τέχνη–εμπόρευμα
ό,τι έχω μέσα μου για σένα θα το σβήσω
ΔΕΝ ΚΟΒΟΥΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ – ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ
