στη λέσχη του ΑΠΘ σερβίρουν απολύσεις

Είμαστε αυτές που κάθε μέρα περνάμε την πόρτα της λέσχης, είτε για να φάμε είτε για να δουλέψουμε. Γνωριστήκαμε βιαστικά στις διανομές και συναντηθήκαμε για να διεκδικήσουμε μισθούς που καθυστερούσαν και συμβάσεις που δεν ανανεώνονταν. Τώρα που κάποιες από μας απολύθηκαν, θα αγωνιστούμε μαζί, γιατί για μας είναι σαφές ότι μόνο έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Οι συνθήκες εργασίας στη λέσχη του ΑΠΘ είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που ενδεχομένως φαντάζονται οι φοιτητές. Οι εργαζόμενες στη λέσχη αναγκάζονται να δουλεύουν με μικρές συμβάσεις που δεν ανανεώνονται καν το καλοκαίρι, ενώ η έγκαιρη καταβολή του μισθού, το πόστο και ο φόρτος εργασίας τους εξαρτώνται από τις διαθέσεις του εκάστοτε εργολάβου. Η επισφάλεια αυτή εντείνεται τη φετινή χρονιά, αφού η εταιρεία «Γευσήνους» με το που ανέλαβε τη λέσχη ξεκίνησε να κάνει τη ζωή των εργαζομένων κόλαση. Υπό τη συνεχή απειλή απολύσεων και στενή επιτήρηση κατάφερε να εντατικοποιήσει ακόμα περισσότερο το ήδη υποστελεχωμένο προσωπικό. Τα διαλείμματα για φαγητό συρρικνώθηκαν, οι βρισιές και οι φωνές στα μαγειρεία αυξήθηκαν, οι απλήρωτες υπερωρίες εδραιώθηκαν και η συνεχής ορθοστασία έγινε κανόνας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πέρασε και σε απολύσεις. Την ίδια στιγμή που η πάνω λέσχη παραμένει κλειστή και στην κάτω σχηματίζονται ουρές τόσο στις διανομές όσο και στους ιμάντες επιστροφής. Την ίδια στιγμή που οι μερίδες λιγοστεύουν και μικραίνουν (χωρίς να σε αφήνουν να πάρεις δεύτερο δίσκο ή έστω τζατζίκι και σαλάτα ταυτόχρονα) και η ποιότητα πέφτει.

Μπορεί για μας να είναι προφανές ότι όλα τα παραπάνω επιλύονται με αύξηση του προσωπικού, αλλά δε φαίνεται να ισχύει το ίδιο και για το ΑΠΘ που φέτος για πρώτη φορά αποσύρθηκε από την προηγούμενή του δέσμευση ότι δε θα γίνονται απολύσεις στη λέσχη. Αυτό δεν μας ξαφνιάζει, αφού το ΑΠΘ εδώ και χρόνια απολύει εργαζόμενους από την καθαριότητα και διοικητικό, επιστημονικό, διδακτικό προσωπικό. Το ίδιο ΑΠΘ που πουλάει φιλανθρωπία στο λιμάνι παριστάνοντας ότι νοιάζεται για τους μετανάστες (και παραχωρώντας έξτρα κέρδη στον εργολάβο), ενώ τους αποκλείει σταθερά από τη λέσχη μαζί με άλλους που τη χρειάζονται για να φάνε.

Με τη σαφή παρότρυνση της διοίκησης της λέσχης και του ΑΠΘ, λοιπόν, ο εργολάβος πήρε την πρωτοβουλία και κάποιες εργαζόμενες σήμερα είναι απολυμένες. Χωρίς καμία προειδοποίηση, αλλά με πολλές ψευδείς υποσχέσεις για επαναπρόσληψη. Εργαζόμενες που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση και με προβλήματα υγείας (για κάποια από τα οποία ευθύνεται η ίδια η δουλειά τους). Εργαζόμενες που ήταν χρόνια εκεί και που χωρίς αυτές η λέσχη εμφανώς δυσλειτουργεί.

Κόντρα στην αλητεία εργολάβου και ΑΠΘ, που για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος, προχωρούν σε απολύσεις και υποβαθμίζουν ολοένα και περισσότερο τη λέσχη σε βάρος όλων όσων τρώμε εκεί, εμείς, εργαζόμενες και σιτιζόμενες στη λέσχη, στεκόμαστε μαζί. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε κι όχι απλώς να επιβιώσουμε. Γιατί αν επιβίωση σημαίνει βόλεμα, βύσμα και καβάντζα, ζωή σημαίνει χειρονομίες συντροφικές. Αν επισφάλεια είναι το να μην ξέρεις αν θα έχεις δουλειά αύριο, ασφάλεια είναι το αίσθημα ότι δεν είσαι μόνος/η.

ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ