Τα μέσα μαζικής μεταφοράς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και είναι το μοναδικό μέσο, ή το πιο προσβάσιμο, για χιλιάδες ανθρώπους που μετακινούνται στην πόλη. Οι πόλεις, πάλι, οργανώνονται σύμφωνα με τις χωροταξικές επιταγές κεφαλαίου και αγοράς κι αυτό σημαί νει ότι ο χρόνος μέσα στο λεωφορείο δεν είναι ούτε βόλτα ούτε ευχαρίστηση, είναι νεκρός χρόνος μεταφοράς από και προς τους χώρους εργασίας και τους χώρους του εμπορεύματος. Βρισκόμαστε, έτσι, σε μια συνεχή διαδικασία συμπίεσης – αποσυμπίεσης, μετρώντας χρόνους αναμονής στις στάσεις, με τελικό προορισμό την παραγωγή και την κατανάλωση. Ένας φαύλος κύκλος ροής ανθρώπων και εμπορευμάτων αναγκαίος για την ίδια την καπιταλιστική οργάνωση και την κερδοφορία των αφεντικών.
Τα αφεντικά όμως δε «βγαίνουν» και τα χελιδόνια της «ανάπτυξης» θέλουν θυσίες για να έρθουν. Προϋπόθεση για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των αφεντικών είναι η υποτίμηση της ζωής μας και γίνεται πραγματικότητα με την εμφανή επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στον άμεσο μισθό σε πρώτο χρόνο (πχ. μέσω μειώσεων του βασικού μισθού, αύξηση φορολογίας κλπ) και την επακόλουθη επίθεση στον έμμεσο μισθό με την μετακύλιση του κόστους ζωής πάνω μας (πχ. μέσω της αύξησης των εισιτηρίων, των τιμών, του εντεινόμενου ελέγχου και της αστυνόμευσης στα λεωφορεία).
Μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό κλίμα εμείς, εργαζόμενες και άνεργοι που δεν βλέπουμε την εργασία σαν πρόοδο ούτε σαν δικαίωμα αλλά σαν καπιταλιστική προσταγή, φοιτητές που δεν έχουμε ονειρώξεις κοινωνικής ανέλιξης και μετανάστριες που έχουν πάρει θέση ενάντια στην εκμετάλλευση, δεν αισθανόμαστε καμιά ασφάλεια στα οράματα της εθνικής ανάπτυξης και δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε για τις μετακινήσεις μας.
Μετακινούμαστε ελεύθερα σε πείσμα της αύξησης των εισιτηρίων, των ελεγκτών που φέρονται σαν κεφαλοκυνηγοί, των αφεντικών που επιδιώκουν την υποτίμησή μας και αρνούμαστε να πληρώσουμε οποιοδήποτε πρόστιμο.
κινούμαστε
συλλογικά & επιθετικά
για τη διαγραφή προστίμων
