ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΚΙ: ο αγώνας για τα μμμ στην αθήνα την περίοδο 2010-11

pdf: μια συζήτηση για τις εμπειρίες και τα όρια

Η Λούπα είναι μία κοινότητα συνάντησης & αγώνα φοιτητριών, ανέργων, επισφαλών, χαμένων παιδιών που ξεκίνησε να σχηματίζεται το φθινόπωρο του 2014. Κάποιοι/κάποιες από εμάς είχαμε ήδη βρεθεί μέσα σε διάφορους αγώνες και συνελεύσεις, ενώ με άλλες/άλλους συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην προσπάθεια μας να μιλήσουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να ανακτήσουμε συλλογικά χώρο και χρόνο για να ζήσουμε.

Είμαστε εργαζόμενες και άνεργοι που δε βλέπουμε την εργασία σαν πρόοδο ή σαν δικαίωμα, αλλά σαν κάτι που μας επιβάλλεται, φοιτητές που δεν ονειρευόμαστε να γίνουμε προϊστάμενοι, διευθυντές, αφεντικά ή μέλη της επιστημονικής ελίτ και μετανάστριες που έχουν πάρει θέση ενάντια στην εκμετάλλευση. Δε θέλουμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε κανέναν ειδικό και δεν πιστεύουμε στις έτοιμες λύσεις. Συναντιόμαστε και επιλέγουμε να λειτουργούμε ισότιμα, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις και να συζητάμε, να αναλύουμε και να εμβαθύνουμε στο γιατί και πώς της καθημερινότητας για να βρίσκουμε τρόπους ώστε να γίνεται βιώσιμη.

Από την αρχή της συνάντησής μας, ένα από τα βασικά θέματα που μας απασχόλησαν ήταν οι μεταφορές. Οι περισσότερες από εμάς χρησιμοποιούν τα λεωφορεία είτε τακτικά, είτε σπάνια, είτε για μεγάλες αποστάσεις είτε για μικρές, πάντως μόνο επειδή «πρέπει»: για να πάμε στη δουλειά, στη σχολή, στα μαγαζιά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι πόλεις -και οι ζωές μας μέσα σ’ αυτές- δεν οργανώνονται σύμφωνα με τις ανάγκες μας, αλλά σύμφωνα με τις χωροταξικές ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς (και των αντιστάσεων που φέρουμε ενάντια σ’ αυτές). Ο χρόνος μέσα στο λεωφορείο δεν είναι ούτε βόλτα ούτε ευχαρίστηση, είναι νεκρός χρόνος μεταφοράς από και προς τους χώρους εργασίας και τους χώρους κατανάλωσης. Γι’ αυτό κι εμείς θέλαμε και θέλουμε να μην πληρώνουμε εμείς γι αυτόν τον χρόνο, να μην χτυπάμε εισιτήρια, να μην πληρώνουμε τα πρόστιμα – κι αυτό γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο καθώς τα εισιτήρια ανέβαιναν και οι ελεγκτές αυξάνονταν.

Στη Θεσσαλονίκη, όπως μάλλον είναι γνωστό, μονοπωλεί την υπηρεσία «μεταφορά στο αστικό τοπίο» ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ). Είναι πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που όμως χρηματοδοτείται με τεράστια ποσά από το κράτος για την υπηρεσία που προσφέρει. Από την αρχή της κρίσης μαζί με τη συνολική επίθεση που έγινε σε μισθούς, επιδόματα, ασφάλιση και τις αυξήσεις στα σουπερμαρκετ και στους λογαριασμούς, ο ΟΑΣΘ υπερδιπλασίασε την τιμή του εισιτηρίου και των αριθμό των προστίμων που επέβαλλε. Επίσης, συνεργάζεται σταθερά με την αστυνομία για την εξακρίβωση των «λαθρεπιβατών», απέκτησε ιδιωτικούς σεκιούριτι που μας περιμένουν στην έξοδο του λεωφορείου αγριεμένοι, ενώ κινήθηκε και δικαστικά και ζήτησε προσαγωγές ακόμα και για μοίρασμα κειμένων έξω από τα εκδοτήρια.

Για μας είναι φανερό ότι δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να αντισταθούμε η καθεμία μόνη της μέσα σ’ αυτή τη διαρκώς εντεινόμενη κατάσταση. Προβληματιστήκαμε πάνω στις προοπτικές, τις δυνατότητες και τα όρια του αγώνα για το ζήτημα των μεταφορών στη Θεσσαλονίκη και πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της διαδικασίας υπήρξε η συζήτηση που κάναμε με τον σύντροφο Α. (μέλος της Σ.υνέλευσης για την Κυ.κλοφορία των Α.γώνων) πάνω στον αγώνα για τις μεταφορές στην Αθήνα την περίοδο 2010-11, η οποία αποτελεί και την ουσία του παρόντος εντύπου. Η εν λόγω συζήτηση συμπυκνώνει μία γενική ανασκόπηση και έναν συνολικό αναστοχασμό πάνω στον αγώνα της Αθήνας και είναι μία προσπάθεια να διερευνηθούν οι συνθήκες μέσα στις οποίες ξέσπασε, να εξεταστούν η σύνθεση, οι διαδικασίες και οι πρακτικές του και να αναζητηθούν τα όρια που συνάντησε, οι λόγοι για τους οποίους ηττήθηκε και, τέλος, η παρακαταθήκη που άφησε.

Με τη μεταφορά αυτής της συζήτησης επιδιώκουμε να ανοίξουμε μία άλλη για τον νέο κύκλο αγώνων που έρχεται και θα μας βρει πιο έτοιμες και αποφασισμένες.