Αγαπητές και αγαπητοί σκέτο,
H Πανεπιστημιακή Φοιτητική Λέσχη (ΠΦΛ) έχει εξασφαλίσει τη δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του ΑΠΘ. Πρόκειται για ένα δικαίωμα των φοιτητών και των φοιτητριών του πανεπιστημίου μας το οποίο καλούμαστε να διασφαλίσουμε όλοι μαζί ως μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας του ΑΠΘ.
—ΔΣ της ΠΦΛ, ανακοίνωση 11.03.15
Τα παραπάνω ισχυρίζεται το ίδιο ΔΣ που από πέρσι προτείνει την έκδοση κάρτας σίτισης με συγκεκριμένα οικονομικά κριτήρια και την προοπτική επιβολής αντιτίμου για όσους δεν τα πληρούν, κινήσεις που κάθε άλλο παρά εξασφαλίζουν τη δωρεάν σίτιση όλων των φοιτητών. Η ελεύθερη πρόσβαση στην ΠΦΛ εξασφαλίζεται τα τελευταία χρόνια από τους συνεχείς αγώνες και τις παρεμβάσεις με στόχο το μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας ελέγχου. Το δικαίωμα, λοιπόν, που τόσο επίμονα επικαλείται το ΔΣ, είναι στην ουσία η αναγνώριση του συσχετισμού δυνάμεων που διαμορφώνεται τόσα χρόνια με καθημερινές πρακτικές.
Η υπεράσπιση όμως της δωρεάν σίτισης δεν μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς τον έλεγχο του κέρδους του εργολάβου, έλεγχος ο οποίος προκύπτει μόνο με την καταμέτρηση των εισερχόμενων ατόμων που είναι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ. Είναι προφανές ότι χωρίς αυτή την καταμέτρηση κατασπαταλάται το δημόσιο χρήμα, τίθεται σε μεγάλο κίνδυνο η ομαλή λειτουργία της ΠΦΛ και αυξάνεται το κέρδος του εργολάβου.
—ΔΣ της ΠΦΛ, ανακοίνωση 11.03.15
Διαβάζοντας τα παραπάνω, αυτό που μας έρχεται στο μυαλό είναι: αν τους νοιάζει ότι κατασπαταλάται το δημόσιο χρήμα, ας μειωθεί το κέρδος του εργολάβου και όχι οι μερίδες ή ο κόσμος που θα τρώει. Ωστόσο, για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το ζήτημα δεν είναι αν η λέσχη θα είναι κρατική ή ιδιωτική, αλλά να μπορούμε να τρώμε όλες και όλοι. Δεν είμαστε (κάποιες) και δεν αντιλαμβανόμαστε (κάποιες άλλες) τις εαυτές μας ως μέλη μιας Πανεπιστημιακής Κοινότητας, μιας κοινότητας που αποκρύπτει κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης και αναπαράγει πλαστούς διαχωρισμούς, αλλά ως ένα κομμάτι των εκμεταλλευόμενων που χρησιμοποιεί την λέσχη για να καλύψει την βασική του ανάγκη για σίτιση. Άλλωστε, η ανάγκη μας για φαγητό δεν προκύπτει από τη φοιτητική ιδιότητα.
και κάτι ακόμα
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε ξεκάθαρα μια αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος. Σε αυτή τη συνθήκη το κράτος αποσύρεται από τους τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής σπρώχνωντας όλο και περισσότερο το κόστος των ποικίλων εμπορευμάτων πάνω στη πλάτη μας. Παράλληλα, το κέρδος των αφεντικών, προφανώς, παραμένει στο απυρόβλητο και διασφαλίζεται όπως πάντα με την εντεινόμενη επίθεση στην εργασία. Στη λέσχη του ΑΠΘ όλο αυτό αντικατοπτρίζεται με την προσπάθεια κατάργησης του κοινωνικού της χαρακτήρα που μέσω διαρκών αγώνων είχε κατακτηθεί στο παρελθόν. Ο κόσμος που τρώει εκεί διαιρείται σε ομάδες και οι προσπάθειες αποκλεισμού αυτών που περισσεύουν από τη διοίκηση και την πρυτανεία εντείνονται διαρκώς. Το προσωπικό μειώνεται, με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση των εργαζομένων. Οι μισθοί πέφτουν και καθυστερούν. Οι μερίδες όλο και μικραίνουν, οι ουρές όλο και αυξάνονται.
Πέρα από τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν οι ταυτότητες της φοιτήτριας, του ανέργου ή του εργαζόμενου, συγκροτούμε μια κοινότητα αγώνα δίνοντας έμφαση στις ανάγκες και στα κοινά μας σημεία. Είμαστε μέρος μιας ευρύτερης επιθετικής κίνησης για την ελεύθερη πρόσβαση στη λέσχη που διαρκεί και κλιμακώνεται μπλοκάροντας τον έλεγχο τα τελευταία 4 χρόνια. Είμαστε η ομάδα άγνωστων που μας χαιρετούν καθημερινά οι εργαζόμενοι, που έχουμε συναντηθεί μαζί με πολλές άλλες στην είσοδο της λέσχης μπλοκάροντας από κοινού τον έλεγχο όχι γιατί νοσταλγούμε ένα κράτος πρόνοιας, αλλά για να ξανακερδίσουμε το έδαφος που έχουμε χάσει. Κι αν αυτοί μιλάνε για την ομαλή λειτουργία ή το κλείσιμο της λέσχης, το δικό μας στοίχημα είναι η συλλογική ικανοποίηση των αναγκών μας.
